Marta Tarasiuk – YouTuberka, pisarka, artystka

O odnajdowaniu celu w życiu i pogoni za marzeniami

Nazywam się Marta Tarasiuk, ale obecnymi czasy jestem znana także jako Maera Fey. Dawno, dawno temu jak wielu młodych ludzi długo nie miałam pojęcia, co chciałaby robić w życiu. Wokół mnożyły się dostępne opcje; wybranie tej jednej właściwej zdawało się niemożliwością! Brak określonego celu i niepewność sprawiały, iż myśl o przyszłości napawała mnie lękiem. Wszystko jednak zmieniło się pewnego pięknego ranka 2010 roku, kiedy to postanowiłam otworzyć bloga o nazwie Daleka Droga.

Iskra, od której wszystko się zaczęło

Od dawna uwielbiałam czytać książki, lecz w każdej czegoś mi brakowało. Właśnie dlatego chciałam, aby mój blog nie był pamiętnikiem czy też zbiorem przepisów lub artykułów, a publikowanym w odcinkach opowiadaniem, które zawierałoby wszystko to, czego na próżno szukałam w mainstreamowych powieściach. Po co bezczynnie czekać na coś, skoro można zrobić to samemu? – myślałam.

Wygląda na to, że nie tylko ja pragnęłam tego, co Daleka Droga miała do zaoferowania, gdyż popularność, którą z tygodnia na tydzień osiągał mój blog, przerastała najśmielsze oczekiwania. Opowiadanie poszybowało na szczyty internetowych TopList. Jedynym blogiem, który mógł z nim rywalizować pod względem ilości lojalnych czytelników było Ku wieczności autorstwa Katarzyny B. Stachowiak (później wydane w formie cyklu książkowego W kolorze krwi).

Dzięki wsparciu nowych przyjaciół oraz pełnym zachęt komentarzom pojawiających pod każdym postem uwierzyłam, że naprawdę mam talent. Po raz pierwszy wiedziałam, co chcę robić w życiu.

Postanowiłam zostać pisarką.

Ciężka decyzja

Moje debiutanckie opowiadanie Valravn ukazało się na początku 2012 roku w dwumiesięczniku „QFant”. Następnie publikowałam jeszcze w magazynie „Esensja”, miesięczniku „Libertas” oraz fanzinie „Widok z Wysokiego Zamku”. Szybko jednak przekonałam się, że spełnienie mojego marzenia wcale nie będzie proste. Na polskim rynku brakowało czasopism gotowych płacić za nadsyłane opowiadania. W każdej redakcji nieodmiennie słyszałam, iż samo ukazanie się tekstu drukiem powinno mi wystarczyć. I może rzeczywiście by mi starczyło, gdybym nie traktowała pisarstwa tak poważnie.

Nie chciałam być hobbystką, która od czasu do czasu w wolnej chwili wyskrobie króciutkie opowiadanko. Pragnęłam całkowicie poświęcić się tworzeniu historii, które poruszą czytelników. Dlatego podjęłam jedną z najtrudniejszych decyzji mojego życia: usunęłam wszystkie stare rozdziały Dalekiej Drogi z Sieci i zaczęłam pisać ją na nowo, tym razem w formie tradycyjnej powieści.

Trzy trudne lata

Zadanie okazało się nie być łatwe. Format bloga i książki diametralnie różniły się od siebie. Poza tym, wczesne odcinki Dalekiej Drogi powstawały w czasach, gdy nie wiedziałam zbyt wiele o pisaniu i wymagały nie tyle korekty, co raczej spuszczenia na nie bomby atomowej oraz kilku ton napalmu. Nie będę ukrywać, zdarzały się chwile, w których chciałam rzucić wszystko i na zawsze zapomnieć o moim marzeniu. Udało mi się przez nie przebrnąć jedynie dzięki wszystkim wspaniałym ludziom, którzy mnie wspierali.

Teraz, po trzech latach wytężonych wysiłków manuskrypt Dalekiej Drogi nareszcie jest gotowy. Nadeszła pora, aby rozesłać go do wydawców.

I co teraz?

Na razie otrzymałam tylko dwie odpowiedzi, na dodatek obie odmowne, nie zamierzam się jednak poddawać. Wierzę w historię, którą mam do opowiedzenia. I wiem, że wokół jest wielu ludzi, dla których Daleka Droga jest równie ważna.

W międzyczasie pracuję nad Dziedzictwem Alvów – kontynuacją Dalekiej Drogi, a także całkiem nową powieścią o roboczym tytule Tysia z Zębatej Twierdzy, opowiadającą historię pewnej niezwykłej nastolatki, która większość swego życia spędziła uwięziona w zamku czarnoksiężnika.

Najnowsze na blogu: